Gurur.
Vatanında açmış kudretli güneşin altında aldığı derin solukta hüküm süren tek duyguydu gurur. İlmin, irfanın yeryüzü üzerindeki fatihi imparatorluğunda tertemiz bir güne daha uyanmıştı Octavius. Gözünün değdiği her ufka bayraklarını dikmeye ant içmiş bir milletin gelecek hakimi olacak olmanın onurunu taşıyordu genç yüreğinde. Damarlarında akan altından kıymetli kanın farkındaydı. Odasından özgürlüğe uzanan bir yol gibi ayakları altına serilen balkonun, mermer korkuluğunu kavradı keyifle. Yaşadığı saray, şehrin kargaşasından uzaktaydı. Hükmedilenlerle hükmedenlerin aynı havayı solumaması gerektiğinin farkında olarak böyle inşa edilmişti yuvası; yine hükmeden kişilerin verdiği bir emir doğrultusunda, hükmedilenler tarafından. Alışkındı saygı duyulan, biat edilen, emreden olmaya. Aksi bir ihtimalin varlığını bilmeden – öyle bir ihtimalin varolmasına izin vermeden büyümüştü. Sadece kanının verdiği kudretin ardına sığınan biri de değildi. Tüm vücudunda bir döngüde olan kanın, altından daima üstün olduğunu sapladığı her kılıçta, verdiği her saldırı emrinde, gittiği her seferde kanıtlamıştı, genç Octavius. Ulaşamayacağı tek bir toprak parçası olmadığının bilincinde, tahta oturma sırasının gelmesini bekliyordu, fakat son birkaç haftadır taht sırasını beklemekten çok ilgilendiren bir şey vardı onu: Mısır’ın düşmüş firavunu, Arsinoe.

Onu, Sezar’ın esiri olarak zincirlenmiş bir şekilde Roma’ya getirildiğinde görmüştü Octavius. Genç kızın gözlerindeki altın rengi, öfkesiyle erimiş; baktığını yakan bir zehir kıvamına gelmişti. Mısır’ın yılanlarının öldürücü derecede zehirli olduğunu duymuştu zamanında Octavius, huysuz bir bilgeden. Genç kızın gözlerini gördükten sonra, zehirli olan tek şeyin yılanları olmadığını da kavramıştı. Çok önceden müjdelenmişti, Mısır’ın düşmüş firavununu kadını yapacağı gerçeği Octavius’a, fakat o ikinci sayılan birini kendine layık görmediği için burun kıvırmayı tercih etmişti, genç kızı görene dek. Bileklerini saran prangalara, onu sürükleyen Romalı lejyonların aşağılayan tavırlarına karşın asla yitirmemişti genç kız gururlu duruşunu, buydu en çok Octavius’u ona bağlayan. Hükmetmeyi seviyordu, evet. Ancak en çok sevdiği ikinci şey de, zorla hükmetmek idi. Romanın simgesine Sezar’ın gözlerine bakarak tüküren Arsinoe’nin önünde diz çöktüğünü, kadını olduğunu hayal etmek ise Octavius’a ulvi bir huzur sunuyordu.

Genç kızı düşünürken ellerinin mermer korkuluğu daha sıkı bir şekilde kavradığını fark etmesi için, askerinin ona seslenerek düşüncelerinden sıyırması gerekti delikanlıyı. Yüzünde kibirli bir gülümsemeyle döndü odasına doğru. Diğerlerinden bir adım önde duran askeri, bir tepside getirmişti Altın’ı. Bakışlarıyla çıkmalarını işaret etti Octavius diğerlerine. Arsinoe, bilekleri zincirli bir vaziyette karşısında dikilmekteydi. Bakışlarındaki kibir biraz olsun eksilmemişti belki ama vücudu, direnişi sebebiyle yorgun düşmüştü. Dudakları, düşmanın elinden bir damla suyu bile kabul etmediğini gösterecek şekilde kurumuş, gözleri vatanından uzaklarda uykuya muhtaç bir vaziyette kanlanmıştı. Halen direnir halde olması, Octavius’u daha çok etkiliyordu. Sırıtarak ona yaklaştı. “Zindanlarda pürüz çıkartmaya devam ettiğni duydum, sevgili Arsinoe. Siz Mısırlılar hep mi böylesiniz, yoksa bu sadece sana özgü bir şey mi?” Duraksadı bir an, gülümsemesi şeytani bir kıvrımla yüzüne yayılırken ekledi. “Lejyonlarımdan sonra yeryüzüne nam salan askerlerinden bazılarının senin kadar dirayetli olmadıklarını üzülerek söylemek zorundayım, bazılarının sınırları pek kolay ulaşılabilirdi. Biraz keyifleri kaçtı zannedersem.” Sarf ettiği her sözcük, aslında kontrolün kimin elinde olduğunu ortaya dökecek ufak tehditler niteliğindeydi. Zevk alıyordu güce hakim olduğunu göstermekten. Genç kızın ne cevap vereceğini, nasıl karşı koyacağını merak ediyor; onunla bir kedinin fareyle oynadığı gibi oynamak için can atıyordu. Bilmiyordu, kedi olarak alt etmeye çalıştığının aslında ölümün kendi olduğunu; öğrenecekti, er ya da geç.