a pill tipped back, a moon eclipsed

RAMSES THORVALDSEN & NEVISSA MOOVIE
22 HAZIRAN 1972

Tahta zemine oturmaktan ağrımış poposunu rahatlatmak için dizlerinin üzerinde yükseldi Nevissa. Tahtaydı, ahşap değil. Burayı kim inşa ettiyse işlenmemiş odun kullanmıştı, bu da zemini tahta yapıyordu. Ahşabın daha çok can yakacağını tahmin ediyordu. Daha sertti ve içinde doğal olmaktan uzak maddeler vardı. Sıkıştırılmış talaş ve cila... Hoş değil. Her ne kadar güzel dursa da zararlıydı işte, yine de zemin kaplamasında aralarında en sağlıklı olan ahşaptı. Bu kadar çok şey biliyordu kaplamalar hakkında, çünkü geçen yaz çalıştığı barın karşısındaki mobilyacı Kevin amca anlatmaya fazla hevesli biriydi. Günde en az iki kez bara bira içmeye gelir ve bulduğu çalışana malzemeler hakkında bilgi verirdi. Doğu yakasına göre iri yarı, alışkın olunan dünyaya göre cılız bir adam olan Kevin amca epey eğlenceli biriydi aslında. Eline geçen altmışlardan kalma bir dergide gördüğü bıyıktan bırakmıştı ve bunun havalı olduğunu düşünüyordu. Ancak kıvrılma kıvamına gelmiş olan bıyığı hiçbir kadın çekici bulmazdı, en azından lezbiyen olan Nevissa sadece komik bulmuştu. Onun gençlik anılarını dinleyebilmek için her gün onun masasını silme görevi için gönüllü olurdu ve karısıyla nasıl tanıştığı ile ilgili hikayeyi sürekli dinlerdi. Her seferinde evrilerek başka yerlere gitse de muhabbet sonunda adamın karısını ne kadar çok sevdiğine geliyordu ve bu durum Nevissa'yı her seferinde gülümsetiyordu. Aklına gelince tekrar gülümsedi ve şimdi de dizleri acıdığı için ayağa kalkmaya karar verdi. Yere serdiği örtü ve üzerindeki hamburgerleri orada bırakarak pencerenin yanına geçti ve arkasını denizliğe yasladı. Pencere yoktu, sadece açıklığı vardı. Bir yandan iyiydi tabi, fakat akşamüstü olduğu için esiyordu ve yere kurduğu düzenin olağandan fazla esen bir rüzgar yüzünden dağılmasını istemiyordu. Cumartesiden beri bu anı bekliyordu ve hiçbir şeyin plan dışında gerçekleşmesini istemezdi. Hamburgerleri mutfaktan alabilmek için karanlık sanatlara karşı savunma dersini kırmıştı. İşini hızlı halledince ise buna gerek olmadığını fark etti. Zira zaman geçsin diye iki defa duş almıştı bu durumda. Hayatında makyaj yaptığı nadir anlardan biriydi, oda arkadaşlarının malzemelerini izinsiz kullanmış olabilirdi bu sırada. Üzerinde üniforması yoktu, yere kadar uzanan mavi bir elbise giyiyordu, sıradan olmayan bir şekilde altında yumurta topuk ayakkabılar da vardı. Ramses'e değer veriyordu ve daha önce karşılaştıkları iki seferde de çok çirkindi. O kızın güzelliğine yetişebilmek için özenmesi gerekecekse, sonuna kadar özenecekti. Godric's Hollow'dan zor bela bulduğu siyah boyayı bile akıtabildiği kadar akıtmıştı saçından. Sürekli boyadığı için saçına yapışmış ve ayrılmayı reddeden boya kalıntılarını çıkaramamıştı. Bu yüzden yıpranmış görünüyordu saçı. Ama kızıl görünüş ortadaydı. Baya uğraşmıştı yani bu duruma gelebilmek için.
Bu kadar karmaşık şeyler düşünmesinin nedeni ise Ramses gelmezse kendisini avutmak kolay olmayacaktı. Başka bir şeyler düşünüp düşünemediğini kontrol etmek için yapıyordu bunu. Ahşapla ya da kıyafetleriyle bu kadar ilgilenmiyordu yoksa. Zihnini başka şeylerle meşgul tutmanın iyi olacağını düşünmüştü fakat saat beş buçuğa geliyordu ve şimdiden sırtından akan ter damlalarını hissedebiliyordu. Heyecandan suratı kızarmış olmalıydı ve hamburgerler kesin soğumuştu. Onları suratına tutarak ısıtabileceğini düşündü. Ayrıca topuklu ayakkabıya alışık olmayan bacakları titriyordu. Bütün ağırlığı poposuna vermesine rağmen hem de.
Ellerini yelpaze gibi kullanarak suratını serinletmeye karar verdi. Bu kadar hazırlanmışken Ramses'in karşısına bu şekilde çıkmayacaktı. Bunu yaparken kollarının da titrediğini fark etti. Bütün vücudu titriyordu. Hayatında daha önce bu kadar heyecanlanıp heyecanlanmadığını düşünmeye başlamıştı. Violeta Lechkov sayesinde yeni bir evi olacağını düşünürken bile bu kadar heyecanlanmamıştı. Bunu, olaya pek ihtimal vermemesine bağlamıştı. Şimdi heyecanlanması ise Ramses'e karşı aşırı umut biriktirmiş olmasıydı. İyi bir şey olup olmadığına karar veremiyordu. Bütün bu belirsizlikler bu pencere boşluğundan atmak istemesine neden oluyordu. Belki de örtüyü diğer tarafa sermeliydi. Hem oranın tepesi açıktı, gün batımını seyrederlerdi. Ama bu biraz hüzünlü olabilirdi. Yani Nevissa'ya hüzünlü geliyordu gün batımı. Karanlık çöküyordu sonuçta, nasıl hüzünlü olmayabilirdi? Bu yüzden burası daha iyiydi. Gerçi öyle ya da böyle karanlıktı bu taraf. Daha mı hüzünlü olurdu yoksa?
Sağ elini sol dirseğinin altına destek yaptı ve sol elini alnına dayadı Nevissa. Her şey çok karışıktı. Ramses çok güzeldi ve bu şekilde giyinmenin ve süslenmenin kendisini güzel yapmayacağını biliyordu. Hala hırsızlıkla suçlanıp alay edilen bir kız değildi ya da artık kendisine gülünmesine izin vermiyordu. Fakat yıllar, insanların gerçek kişiliğini değiştirmiyordu. Geçmişi asla değişmiyordu ve Nevissa her şeyden kurtulup sadece Ramses'le vakit geçirmek istemişti.
Bütün bu düşünceler ve karmaşa kafasının içinde tepişmeye devam ederken örtünün üzerine yeniden oturdu ve hamburgerlerin üzerini bir peçeteyle örttü.

nevissa moovie'den:

 

Hermes, kafasından aşağı bu mektubu attığında ve Ramses okuduğunda içine garip bir huzur çöktü. İnkâr edemezdi. Açıkçası, Hermes'i görünce Nevissa ile ilgili kötü bir şey düşlemişti ve bu Ramses'i oldukça korkutmuştu. Yine de, gözleriyle okuduğu şeylerden sonra buna; bu denli sevinmesine hem anlam veremeyerek, hem de garip bir şekilde mutlu olarak tepki vermişti. Elindeki zarfı cübbesinin içine atıp kimsenin görmediğinden emin olduktan sonra derse gitmişti. Nevissa... O kıza olan ilgisini inkâr edemeyeceği boyutlarda görmek, Ramses'i oldukça garip hissettiriyordu. Nevissa, Ramses gibi değildi. Ramses'in hayvani içgüdülerle hareket eden, ilkel varlığı onunla çok zıttı. Enerjileri hep ters yönlerde ilerliyordu; ancak sonuç olarak zıt kutuplar birbirlerini çekiyordu. Yüzündeki gülümsemeyle, ilk defa gittiği her yerde gözleri Nevissa’yı aramadan geçti koridorlardan ve diğer derse girdi. Çünkü onu görmek için uzun bir gece vardı.


Akşam yemeğinden önce üzerine The Beatles tişörtünü geçirdi. Kot pantolonunu giydi ve daha sonra Converse marka ayakkabılarını çekti ayaklarına. Yemeğe inmeyecekti. Yine de yemeğe gidiyor gibi üstüne cübbesini geçirdi. Aklından hiçbir şey geçmiyordu. Ne annesini düşünüp hüzünlendiği zamanlar, ne babasının umursamazlığı, ne London. Sadece Nevissa’ya odaklı olmak istiyordu bu gece. Saçma sapan bir flörtten fazlası vardı. Kızın ergenliğinin altına gizlenmiş derinliği, Ramses’e başka birinde olsa sevmeyeceği bir şey gibi görünüyordu. Ancak şimdi, kabuğu değil de altında yatan gerçekleri görmek için çabalamıştı. Ve sonucu oldukça güzeldi. Görmüştü. Nevissa’da, diğer hoşlandığı insanlardan daha farklı bir derinlik yakalamıştı. Onu, geçmişte hoşlandığı insanlarla kıyaslaması, daha önce hiç aklının ucuna dahi gelmeyen bir şeyi anlamasını da sağlamıştı o saniyelerde. Ramses, muhtemelen, Nevissa Moovie adlı utangaç kızdan hoşlanıyordu. Hiç sevmediği bir karakteristik özellik olmasına aldırmadan, utangaç bir kızdan hoşlanıyordu. Zaten cinsiyetiyle ilgili hiçbir sorunu yoktu. Ona göre hoşlantı, sevgi, aşk; tamamen kalpte başlıyordu ve beden de kalbi takip edip duran bir hiçten öteye gidemiyordu. Bir sülük gibi kalbe yapışmış, o nereye giderse oraya gitmeye meyilli bir haldeydi.

Avucunun içinde, terinin geçtiği mektuba baktı. Sevgili, Ramses... Sevgili kelimesinin kendine bu kadar yakışması bir an Nevissa'yı görme isteğini tetikledi. Onun yazısıyla hayat bulan ismi de, kendi hiç sevmese bile, gözüne bir an da olsa güzel göründü. Onu görecekti sonunda ve bu kalbini saklayan göğüs kafesinde üç tane gül yeşermesine sebep oldu. Güllerden birinin adını Nevissa, diğerinin adını London ve en sonuncusunun adını da Vincent koymaya karar verdi. Daha fazla yeri yoktu. Olsa da, ismini verebilecek kadar hoşlandığı bir diğer kişi yoktu zaten. Zindanlardan nihayet çıktığında, içindeki sıkışıklığın ve gereksiz heyecanın da öldüğünü hissetti. Eli ayağı titremeden, Nevissa'yla konuşmak ona daha iyi geliyordu. Zindanlar ise buraya geldiğinden beri tek kâbusu ve tek nefret ettiği şey olup çıkmıştı. Mektubu cübbesinin iç cebine, klostrofobisini ruhunun derinliklerine ve Nevissa'yı beynine gömerek kulelere doğru ilerlemeye başladı.


Akşam yemeğine inerken gördüğü Dominique ile biraz muhabbet etti kulelerde. Daha sonra yapması gereken bir şey olduğunu ve yemeğe geç geleceğini söyleyerek yukarı çıkmaya devam etti. Bir kat daha çıktıktan sonra sigaradan çürümüş ciğerleri, minik bir kedinin miyavlaması gibi bir ses çıkararak inlemeye başlamıştı. Genzinde takılıp kalan bu sesi susturmaya çalışıyordu şimdi. Aynı zamanda birkaç santim daralmış ciğerleri ve acıyan soluk borusuyla başa çıkmak zorundaydı. Hogwarts'ta en sevdiği yerlerden birine gelmişti. Kuleler. Kulelerin kendine has bir çekiciliği olduğunu düşünüyordu ve sanki açık havadaymışsınız hissi veriyor olması, Ramses'in içindeki korkuları biraz da olsun dizginliyordu. küçükken annesi ona ceza vermek istediğinde hep odaya kapatılmıştı. İngiltere'deki evlerinde kaldığı oda ise o kadar küçük ve karanlıktı ki, uyumak için gece bahçeye çıkardı, Ramses. Buradan kalan korkusuyla hiçbir zaman yüzleşemeyecekti. Bunun farkındaydı; ancak insan olmanın eksilerinden biriydi bu, kabullenilebilirdi. Bundan kurtulmak için çok plan yapmıştı. Ancak düşünceler mükemmel, davranışlar her zaman kusurluydu.

Kusurlarını daha aza indirgemek istiyordu, Nevissa'nın yanında. Hiçbir zaman birileri için bir şeyler yapan bir insan olmasa da, Nevissa'nın sigaradan pek hoşlanmadığını biliyordu. Arka cebinde duran sigara paketi buradayım, dercesine ağırlaştı. Yine de zararlarını, ona neler yaptığını gözüne sokmak istemedi kızın. Gözlemevine geldiğinde, yerde oturmuş, ayın ışığıyla daha da kızıl görünen saçlarıyla Nevissa oturuyordu. Ancak yüzünü kocaman cama dönmüştü. Önünde duran yer sofrasına baktığında, Ramses karnının guruldadığını hissetti. Onu birkaç saniye daha izlemek istedi. Doğal ortamındaki her şeyin eşsiz bir güzelliği vardı. El değmemiş, dokunulmamış. Sessizliğe saygısını tavan yaptıracak bir eşsizlik. Nevissa her zaman eşsiz, diye geçirdi içinden. Çünkü her zaman doğal. Onda en sevdiği özellikler listesine bunu da eklemeye karar verdi. Utangaç; ancak bir o kadar doğal. En azından benim gibi bir dağ ayısı değil, diye düşündükten sonra yutkundu: “Saçların kendi rengine dönmüş, işte benim kızım!” diye seslendi Nevissa'ya. Yüzüne her zamanki eğri gülüşünü yerleştirirken arka cebine uzanıp paketten bir sigara çekti. Dişlerinin arasına yerleştirirken, Nevissa'nın ay ışığında mükemmel görünen yüzü, Ramses'e dönüyordu. Tanrım, diye düşündü. Ay yeniden bana gülümsüyor.

Rüzgardan suratına değen saçlarını kulaklarının arkasına iteledi, arka kısımları yerine otursun diye parmaklarıyla taradı. Uzattığı bacakları ağrımaya başladığı için rahat hissetmiyordu fakat ayakkabılarını izlemeyi sevmişti. Mavi ayakkabının üzerindeki beyaz kıvrımlar gözüne hoş görünmüştü. Yılbaşında ve paskalyada ve diğer bütün önemli anlarda giymek için almıştı bu ayakkabıyı. Yirmili yıllardan kalma olduğu için on üç dolar ödeyerek sıyrılmıştı fiyat işinden. Kendi mahallesinden uzak bir yerde bulmuştu bunu, aldığına şimdi seviniyordu, kullanmaya yeni fırsatı olmuştu. Bu tarz şeyleri daha fazla kullanması gerektiğini düşündü. Tarzını değiştirmeyi bir süredir istiyordu, fakat yıllardır alışık olduğu kıyafetleri tek seferde köşeye atmak kolay değildi. O kadar kıyafeti nereye atacağı meçhuldü. Yavaş bir değişiklik daha olasıydı. Saçları ise ilk adımdı. Bu kadar karışmasa daha hoş olacaktı, kısa kestirmeyi düşündü bir an için. Fakat bu durumda olmazdı, Ramses'in de saçları kısaydı ve ona özeniyor gibi görünmek istememişti.
Bütün düşüncelerini bölen şey hamburgerin üzerindeki peçetenin uçması oldu. Nevissa geri dönüp bakma ihtiyacı bile hissetmedi. O pis şeyi yiyeceğin üzerine tekrar koymayacaktı. Sonrasında arayıp çöpe atma fikri aklında dolanırken bir yandan yeni bir peçete çıkardı ve kucağında açtı. Hamburgerlerin üzeri tekrar örtülüydü. Her şeyin mükemmel olması için bardakları ve portakal suyu dolu sürahiyi yerlerinden biraz oynattı.
Sonra saçlarına geri döndü ve hepsini avucunun içine toplayıp dökülen saçlarını parmakları arasına aldı. Gerçekten çok dökülüyorlardı. Ya vitamin eksikliği vardı ya da boyamaktan yıpranmıştı. İkisinin bir arada olma ihtimali diğer ikisini geride bıraktı.
Duyduğu kadifemsi ses kulaklarını okşadı. Ramses de saçlarına dikkat etmiş gibi görünüyordu. Hoşuna gittiğini belirten ses tonu kullanması Nevissa'nın kalbini hoplattı ve dizlerinin üzerinde doğrulurken aynı anda arkasına dönmesine neden oldu. Kızın, en az kendininki kadar dağılmış saçı ve yüzündeki ifade, Nevissa'nın, onu gerçekten sevdiğini düşünmesini sağladı. Suratında kocaman bir gülümseme oluştu. Durağanlıktan uyuşan yüz kaslarının hareket etmesiyle suratındaki tüyleri bile hissetti. Yerinden fırladı ve Ramses'in yanına gitti hızlıca. Bu tarz bir ayakkabıyla olabildiği kadar hızlı gitmişti. Fakat Ramses'in hemen önünde durdu. Şimdi sarılmak ya da herhangi bir tensel temasta bulunmak istememişti. Akşam boyunca konuşmak istediği pek çok konu vardı. Fakat önce midesinin açlıktan ses çıkarmasını önlemek istiyordu. "Mektubumu almışsın. Gelmene çok sevindim." Suratındaki sevgi ifadesini gizlemek istiyordu, bu yüzden yere baktı. "Aslında seni bulup yüz yüze davet etmek istedim. Fakat çekindim sanırım." Ayaklarını anlamsızca hareket ettiriyor ve gözleriyle takip ediyordu bu hareketleri. Bir yandan arkasından vuran rüzgarla tekrar karışan saçını düzeltti. Uzun saçları kızın suratına değecekti neredeyse. "Ya ben bir sürü yemek hazırladım." Hafifçe geriye döndü, tekrar suratına bakıyordu Ramses'in, fakat gözüne değil. Eliyle yer sofrası ve piknik arasındaki şeyi işaret etti. "Aç mısın?"